William Boeva “Belgen relativeren alles, ook zichzelf.”

Gamen is een van de weinige activiteiten die geen last hadden van de corona crisis, in tegendeel zelfs. Heb jij daarvan geprofiteerd? 

Toch wel. Als comedian was corona geen evidente periode. Op enkele uitzonderingen na heb ik meer dan een jaar niet kunnen optreden. Ik was nochtans net in premiere gegaan met mijn nieuwe show toen de eerste lockdown inging. Heel jammer natuurlijk, want je werkt daar toch anderhalf jaar naartoe. De show ging over 30 worden, intussen ben ik al 31 (lacht). Dus ja, gelukkig was ik al langer bezig met games en kon ik me goed bezighouden op sociale media en met mijn streams op Twitch. 

Je hebt zelf een creatieve job als comedian, je komt vaak in de media en je volgt ook de Belgische gamesector goed op. Bestaat er volgens jou een typisch ‘Belgische’ stijl over de creatieve sectoren heen?  

Eigenlijk wel, ik vind ons als Belgen toch wel een apart volkje. We zijn heel ‘no nonsense’ en daardoor steekt ons werk er tussenuit. Kijk maar naar hoeveel regeringscrisissen we al gehad hebben: ligt daar iemand van wakker? ‘Het zal wel, zeker’ is eerder de reactie. We relativeren echt alles, en doen liever ons eigen ding. Net daardoor zijn creatieven heel streng voor zichzelf, want voor iemand in België fan van je wordt, moet het echt al wel goed zijn. Door onze ligging zijn we een smeltkroes van culturen, en daarom ga je zelden zien dat werkelijk íedereen fan is van iemand. Het is een versnipperd landschap, en dat houd je scherp als maker.

Zie je die rode draad ook terugkomen bij Belgische games? 

Zeker, ik vind dat daar vaak veel humor in zit. Bijvoorbeeld bij games als Space Pirate Trainers of Divinity: er is vaak ergens een hoek af, die developers nemen zichzelf niet te serieus. Ik heb zelf een passie voor indie games (games die gemaakt zijn door kleine, onafhankelijke studio’s, red.), omdat je daar sneller verrast kan worden. Grote evergreen games zoals GTA werken doorgaans met dezelfde typische mechanismes, en dat word ik sneller beu. Bij indie games slagen ze er vaak in een gevoel op te wekken, bijvoorbeeld met kleuren, de muziek of een aparte verhaallijn. En dat zie je ook bij een aantal Belgische games. We mogen daar trots op zijn. Voor zo’n klein land te zijn is België best groot op game vlak, en hebben we veel studio’s.

Aan welke Belgische games heb je al veel plezier beleefd?  

Ik heb me heel erg geamuseerd met Shift Quantum, een puzzler van Fishing Cactus. Qua sfeer en muziek was dat echt top. De VR beleving in Space Pirate Trainer is natuurlijk ook indrukwekkend. Dat is echt wereldtop, zelfs Conan O’Brien heeft het gespeeld in zijn talkshow. Voor de lockdown speelde ik dat regelmatig met mijn broer - als je begint te spelen ben je meteen een hele avond bezig. 

The Almost Gone van de studio Happy Volcano was ook prachtig. Het verhaal daarvoor is geschreven door Joost Vandecasteele en trok me volledig mee, ik wilde echt weten hoe het afliep. Het deed me denken aan televisiereeksen - nog iets waar we massa’s talent voor hebben in België. Reeksen als Beau Séjour, Red light of De Dag moeten echt niet onderdoen voor andere internationale topreeksen. Dat heeft weer te maken met die relativering: personages bij ons zijn meer gelaagd. Een figuur hoeft niet ofwel goed, ofwel slecht te zijn. 

Zijn er nog andere creatieve disciplines waar je geïnteresseerd in bent? 

Ik hou ook heel erg van beeldende kunst. Fred Bervoets is bijvoorbeeld mijn favoriete schilder. We hebben zo veel knappe illustratoren. De lijn van Magritte zit er precies nog wat in - het simpele, dat ook vaak grappig is. Ik ben ook grote fan van Karen ‘Ik had er zelf ook meer van verwacht’ François die altijd met duizend en een onnozele ideeën bezig is. Als iets mij doet lachen, word ik daar gelukkig van.